30/3/14

...καλώς τα, τα Τσαγκαρούθκια!

Ένα μπουκέττο τσαγκαρούθκια εκάμαν με χαρούμενο τζαι περήφανο. Ένι ξέρετε τι εν τα τσαγκαρούθκια; Θα μάθετε όσοι θκιεβάσετε πιο κάτω, πάντως πριν θκυο χρόνια εν ήξερα ούτε 'γιώ.

Θκυο χρόνια πριν που λαλείτε, εκάμαμεν το πρώτον εργαστήρι κατασκευής πετασιού στον Αλμυράν μας. Ήρταν που παντού επειδή ο τότε Επίτροπος περιβάλλοντος Χαράλαμπος Θεοπέμπτου εν φίλος τζαι το διέδωσε. Ήρτεν τζαι η Βασιλική του Birdlife Cyprus (Πτηνολογικός σύνδεσμος Κύπρου), τζαι τζιαμέ εγνωριστήκαμε. Επέρασεν ωραία, με την παρέαν της έκαμεν το πιο καλλιτεχνικό πετάσι, που τζείνα που εν πετούν με τίποτε όμως ;) 


Μετά που έφυε εσκέφτηκεν ότι ο Πτηνολογικός σύνδεσμος με τον αλμυρά θα μπορούσαν να συνεργαστούν διοργανώνοντας έναν εργαστήρι κατασκευής φωλιάς. Έκαμα μιαν έρευνα, έκαμα τζαι μια φωλιά, ανταλλάξαμε κάμποσα emails τζαι επισκέψεις με Λίλια τζαι Βασιλική τζαι οργανώσαμέν το.





Η επιτυχία ήταν μεγάλη τζαι δεν το λαλώ μόνον εγιώ. Μέχρι τζαι ο Κώστας Παπασταύρου εδημοσίευσεν άρθρο σχετικό στον Φιλελεύθερο τζαι μας έκαμεν φοινιτζιάν!





...μια σπουδαία μέρα για ούλλους μας...

...ήταν τζαι πιο πολλές φωλιές, κάποιοι είχαν φύει...

Αφού τούτα ούλλα ετελειώσαν τζαι ικανοποιήσαμεν την αυταρέσκειάν μας, έμεινε να δούμεν αν ό,τι εκάμαμεν είσιεν πραγματικήν αξίαν τζι εν ήταν μόνο για τα παναΰρκα. Πέρσι έκαμα έναν αμπέλι τζι ετοποθέτησα μιαν φωλιά σε έναν στύλλον του επειδή επρόσεξα πως οι σκαλιφούρτες εσυχνάζαν πολλά τζιαμέ...



Φέτος είδα κάτι πουλλούθκια να μπαινοφκαίνουν αλλά ήταν τόσο γλήορα που εν εμπορούσα να καταλάβω τι ήταν. Πάντως όι ασπρόμαυρες σκαλιφούρτες, ήμουν σίουρος. Ούτε στρούθοι ήταν, γιατί η τρύπα των 28mm εν τους χωρεί σκοπίμως. Οι στρούθοι βρίσκουν τζαι αλλού να φωλιάσουν ενώ τα πουλιά που φωλιάζουν αποκλειστικά σε τρύπες δυσκολεύκουνται...


Επιστράτευσα τη Λένια που εν φωτογράφος τζι έσιει γλήορην φωτογραφικήν με τηλεφακό. Σκεφτείτε ότι με τη ριπή 8 φωτογραφιών μόνο θκυο είχαν το πουλλί μέσα. Αστραπή λαλώ σας.



Να το αποτέλεσμα:


Τσαγκαρούδιν με κάμπιαν στο στόμα! Τούτον εν το φαΐν του συνήθως. Πρώτα κάθεται κάπου αλλού τζαι μετά πετά προς την φωλιά αστραπιαία για λόγους ασφάλειας. Έσιει πολλά καλέσματα ανάλογα με την περίπτωση, έξυπνο πουλλί, το οποίο συναντάς παντού στην Κύπρο. Τα αρσενικά τζαι τα θηλυκά μοιάζουν εντελώς ...
...φωλιάζει όπου έβρει, σε τρύπες πάνω σε δέντρα τζαι τοίχους ή τεχνητές φωλιές ;)
...μα γιατί φεύκοντας που την φωλιάν έσιει κάτι στο στόμαν; όποιος ξέρει κερδίζει!

...τούτη εν η πρώτη φορά που τα είδα, μα γεννούν τόσα πολλά; 8!

...η φωλιά στρώθηκε με βρύα κυρίως...

5 μέρες μετά φαίνεται πως μεγαλώνουν με τις ώρες. αφού οι γονιοί τους εν κάμνουν άλλη δουλειά που το να κουβαλούν κάμπιες...όπου να 'σαι εφύαν!

Εκάτσαμεν με τις κόρες κάπου ήσυχα για να μεν τα φοβίζουμε για μιαν ώραν τζι εβλέπαμέν τους ακούραστους γονιούς να κουβαλούν φαΐ στα μωρά τους, ασταμάτητα. Που τούτα τα θκυο χρόνια που επερίγραψα πιο πάνω, εγιώ εκέρδισα μιας ώρας μάθημα που εδώκαν τα πουλλούθκια στις κόρες μου.

17/3/14

Ο ακίνητος δρομέας

Εχτές έτρεξα τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο (21 χιλιόμετρα) στη Λεμεσό. Σχεδόν να βάλω τα κλάματα στον τερματισμό που τη χαρά μου. Είχα σκοπό να γράψω για το τι βίωσα στην προετοιμασία που άρχισε εδώ τζαι μήνες, την προηγούμενη, το πρωί του αγώνα τζαι κατά τη διάρκειά του αλλά άλλαξα ιδέα τζαι θα γράψω για έναν άλλον τζαι όι για μένα. 

Θα γράψω για τον Κώστα Πατίνιο, που έχω την τύχη να είναι φίλος μου. Ο άΔρωπος τούτος με Δ κεφαλαίο εν πολλά χρόνια δρομέας με περγαμηνές, αλλά έννεν μόνο τούτο. Εκυκλοφόρησεν θκυο βιβλία ως τωρά με το δεύτερο να μιλά σχεδόν αποκλειστικά για το τρέξιμο μέσα όμως που μια φιλοσοφο-λογοτεχνική μαθκιάν. Για το βιογραφικόν του δείτε πιο κάτω στην φωτογραφίαν.


Το εσώφυλλο του δεύτερού του βιβλίου με την αφιέρωση. Ο Κώστας εν διάσημος για τις ανορθογραφίες του! (ρε τελικά έγινα δρομέας νομίζω)

Ο Κώστας το λοιπόν ήταν το στήριγμά μου σε τούτη την προσπάθεια. Όποτε ήθελα να ρωτήσω κάτι ή απλά να χουμιστώ ότι κατάφερα κάτι έπιαννά τον τηλέφωνο. Πάντα τόσον πρόθυμος να μου μιλήσει τζαι να μου εξηγήσει, που ένιωθα άσσιημα που ενοχλούσα. Μια φορά που του είπα τάχα μου "σόρρι που ενοχλώ πάλε" είπε μου "πελλάρες! αφού αρέσκει μου που μου διάς σημμασίαν"....Το πιο ωραίο ήταν που ήρτεν στο χωρκό μερικές φορές τζι ετρέξαμε μαζί. Άμα ετρέχαμε δίπλα δίπλα τζείνος εμίλαν τζι εγιώ άκουά τον. Μόνον. Εν εγίνετουν διαφορετικά όι μόνο γιατί εγιώ προτιμώ να ακούω παρά να μιλώ ενώ ο Κώστας μιλά πολλά γενικώς, αλλά κυρίως επειδή εν είχα αναπνοή για να μιλήσω!

Την ώραν του αγώνα ο Πατίνιος που θα έκαμνε τον μαραθώνιο, κάποιαν στιγμή επέρασε που δίπλα μου. Εφαίνετουν σκοτεινιασμένος, ενόμιζα ήταν προσηλωμένος στην προσπάθειάν του. Εβούρησα τζαι έπια τον που τους ώμους τζαι είπα του κάτι εμψυχωτικό αλλά εν εκατάλαβα αν με γνώρισε. Επαραξενεύτηκα αλλά επειδή εν τον είχα δει ξανά σε αγώνα υπέθεσα πως έτσι κάμνει άμα εν αποφασισμένος για κάτι, επειδή τζιόλας ήξερα ότι επήεν για καλό χρόνο στη Λεμεσό. Ασχολήθηκα το λοιπόν με τον εαυτό μου τζαι άφηκα τις υπόλοιπες σκέψεις για μετά τον αγώνα.

Μετά τον τερματισμό μου έστειλά του μήνυμα, εγύρεψά τον (υποτίθεται θα τερμάτιζε μισήν ώρα μετά που μένα αλλά με τα διπλάσια χιλιόμετρα! :)), έπιασά τον τζαι τηλέφωνο, αλλά τίποτε.

Έπιασέ με τζείνος μετά. Ακούετουν χάλια, αλλά πρώτα ερώτησέ με πώς επήα, μπράβο λαλεί μου. Ρε φίλε, εγώ "εκάρφωσα". Έμεινα που γλυκογόνα στα τελευταία χιλιόμετρα τζαι έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να τερματίσω οπότε εσύρθηκα μέχρι το τέρμα. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολλά, τωρά περιμένω να φέρει ο φίλος μου ο Σέργιος το αυτοκίνητο κοντά να με πάρει...

Επείραξέ με... ήταν άδικο εγιώ να είμαι χαρούμενος τζαι ο Κώστας να μαραζώννει.

Επήα να πιάω τις κόρες που τη γιαγιά τους. Ρωτά με πρώτα η μεγάλη, εκατάφερές τα να τερματίσεις; Ναι. Ο φίλος σου ο Κώστας; Ο Πατίνιος "εχτύπησε τοίχο" τζι εξήγησά της τι έπαθε. Έμεινε στο νουν της, ερώταν με συνέχεια τζαι είπε μου πως εν πολλά κρίμα τόσες ώρες προπόνησης να παν χαμένες, μάλιστα που έναν άνθρωπο τόσο προπονημένο που επήεννε για διάκριση. Λαλώ της κάτσε να τον ξαναπιάμε τηλέφωνο. Τούτη τη φορά ήταν η φωνή του Πατίνιου που ήξερα. Μόλις του είπα λαλεί μου "εν τζιαμέ η Αφροδίτη; Βάλε μου την στο σπίκκερ. Αφροδίτη, μεν το σκέφτεσαι, τούτο που έπαθα παθαίνουν το οι μαραθωνοδρόμοι τζαι δεν μπορείς να κάμεις τίποτε άμα συμβεί. Πριν πολλά χρόνια, ήσουν αγέννητη, εθώρουν τους ολυμπιακούς που την τηλεόραση, ήταν μια σπουδαία αθλήτρια που το έπαθε στον τερματισμό αλλά επάλεψέν το τζι ετερμάτισε. Εσηκωθήκαν ούλλοι τζι εχειροκροτούσαν την. Τούτον εν ο αθλητισμός, να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Ο εκφωνητής είπε "ο άνθρωπος ενίκησε τα 42 χιλιόμετρα 195 μέτρα" τζαι μπορεί τζείνη η κουβέντα ναν ο λόγος που τρέχω..." Η κόρη εσυγκινήθηκε, μόλις ήρταμε σπίτι είδαμε το βίντεο...




Όσον για την στιγμή που τον είδα στον αγώνα, τζείνα τα λλία δευτερόλεπτα που προσπάθησα να δω τον Κώστα που ήξερα, ερώτησα τον τζαι η απάντησή του ήρτεν με ένα ποίημα στο email μου:

"εν ήμουν προσηλωμένος, απλά άργησα να σε δω και μου έμεινε μια εικόνα..."

Στους δρόμους της πόλης
κινούνται πολλοί μελλοθάνατοι
περπατάνε, σπρώχνονται
οδηγούνε, κορνάρουν, βρίζονται
στη στάση, στο λεωφορείο
μαθητές, αλλοδαποί, εργάτες,
μελλοθάνατοι σκοτώνουν τις μέρες τους περιμένοντας
τη σειρά τους
και εσύ τρέχεις, περνάς από δίπλα μου
σαν το δρομέα του Αργύρη Χιόνη
σαν το θλιμμένο και μοναχικό δρομέα του
«που δεν τρέχει για να φτάσει πρώτος,
που δεν τρέχει για να φτάσει καν».
Τρέχει σχεδόν ακίνητος μα και σχεδόν ανίκητος.

Κώστας Πατίνιος, Μάρτιος 2014